کد مطلب:173265 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:143
عشق به قرآن
امام حسین علیه السلام از كودكی به قرآن عشق فراوانی داشت؛ زیرا آیات فراوانی از قرآن در خانه شان بر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم نازل گشت و بدون تردید، امام حسین علیه السلام متأثر از فضای قرآن حاكم بر خانواده بود.
نیز امام صادق علیه السلام فرمود: پدرم برایم نقل فرمود كه حضرت علی علیه السلام در حالی كه امام حسن و امام حسین علیهماالسلام در محضر مبارك او بودند، سوره مباركه (انا انزلناه فی لیلة القدر) را قرائت كرد.
امام حسین علیه السلام عرض كرد: پدر جان! گویا شنیدن این سوره از دهان مبارك تو، شیرینی ویژه ای دارد!
امام علی علیه السلام در پاسخ فرمود: ای فرزند رسول خدا و ای فرزندم! من از این سوره خاطره ای دارم كه تو از آن خبر نداری؛ چون این سوره نازل شد، جد تو پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم مرا به حضور طلبید وآن را بر من قرائت
كرد، سپس دست بر شانه راست من زد و فرمود:
ای برادر و وصی من و ای سرپرست امت من پس از من، و ای ستیزگر با دشمنان من تا روزی كه برانگیخته شوند این سوره پس از من برای توست و سپس در شأن فرزندان تو. همانا برادرم جبرئیل رویدادهای امتم را برایم بازگو كرد و او آن ها را همانند حوادث نبوت برای تو بازگو می كند. این سوره در قلب تو و اوصیای تو تا هنگام طلوع فجر قائم آل محمد علیهم السلام نوری درخشان دارد. [1] .
نیز ابن عساكر از یزید الرشك، از شخصی كه با امام حسین علیه السلام گفت و گو داشته، نقل كرده است: (در منزل ثعلبیه) چشمم به چادرهایی افتاد كه در بیابان برپا شده بود. پرسیدم: این چادرها از آن كیست؟
گفتند: امام حسین علیه السلام.
پس به نزد او آمدم و او را پیرمردی یافتم كه مشغول تلاوت قرآن بود و اشك از چشمانش بر گونه ها و محاسنش سرازیر بود.
عرض كردم: پدرم و مادرم به فدایت ای فرزند رسول خدا! برای چه به این جا آمدی، و در این بیابان كه هیچ كس در آن یافت نمی شود، چه می كنی؟
فرمود: این نامه های اهل كوفه است كه به من نوشته اند و نمی بینم مگر آن كه همان ها قاتل من هستند. پس اگر چنین كردند، هیچ حرمتی برای خدا نبوده، مگر آن كه دریده باشند و خداوند در برابر این همه بی حرمتی، از آن ها كسی را بر آنان مسلط خواهد كرد كه خوار و ذلیلشان كند... [2] .
زندگی امام حسین علیه السلام بزرگ ترین و بهترین نشانه تجلی آیات قرآن كریم است؛ چرا كه قرآن همراه آن ها و آنان همراه با قرآن بودند و هرگز جدایی بین قرآن و عترت، قابل تصور نیست.
علامه مجلسی رحمه الله می نویسد: از امیرمومنان علی علیه السلام نقل شده كه فرمود: وقتی امام حسین علیه السلام بیمار شد، مادرش فاطمه علیهاالسلام او را نزد پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم برد و عرض كرد: یا رسول الله! دعا كن خداوند به پسرت شفا عنایت فرماید.
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: دخترم! خداوند متعال همان كسی است كه او را به تو هبه كرد و او قادر است كه پسرت را شفا دهد.
در همان وقت جبرئیل نازل شد و عرض كرد: یا محمد! به درستی كه خداوند متعال سوره ای را بر شما نازل نكرده، مگر این كه در آن، حرف «فأ» می باشد. و هر فایی از آفت است؛ جز سوره حمد كه در آن، حرف «فأ» نیامده است.
پس ظرف آبی طلب كن و بر آن چهل مرتبه سوره حمد را بخوان. سپس آن آب را بر حسین بپاش كه خداوند در اثر چنین كاری، به حسین شفا خواهد داد. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم چنین كرد و امام حسین علیه السلام عافیت
یافت. [3] .
نیز امام صادق علیه السلام فرمود: پدرم برایم نقل فرمود كه حضرت علی علیه السلام در حالی كه امام حسن و امام حسین علیهماالسلام در محضر مبارك او بودند، سوره مباركه (انا انزلناه فی لیلة القدر) را قرائت كرد.
امام حسین علیه السلام عرض كرد: پدر جان! گویا شنیدن این سوره از دهان مبارك تو، شیرینی ویژه ای دارد!
امام علی علیه السلام در پاسخ فرمود: ای فرزند رسول خدا و ای فرزندم! من از این سوره خاطره ای دارم كه تو از آن خبر نداری؛ چون این سوره نازل شد، جد تو پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم مرا به حضور طلبید وآن را بر من قرائت
كرد، سپس دست بر شانه راست من زد و فرمود:
ای برادر و وصی من و ای سرپرست امت من پس از من، و ای ستیزگر با دشمنان من تا روزی كه برانگیخته شوند این سوره پس از من برای توست و سپس در شأن فرزندان تو. همانا برادرم جبرئیل رویدادهای امتم را برایم بازگو كرد و او آن ها را همانند حوادث نبوت برای تو بازگو می كند. این سوره در قلب تو و اوصیای تو تا هنگام طلوع فجر قائم آل محمد علیهم السلام نوری درخشان دارد. [1] .
نیز ابن عساكر از یزید الرشك، از شخصی كه با امام حسین علیه السلام گفت و گو داشته، نقل كرده است: (در منزل ثعلبیه) چشمم به چادرهایی افتاد كه در بیابان برپا شده بود. پرسیدم: این چادرها از آن كیست؟
گفتند: امام حسین علیه السلام.
پس به نزد او آمدم و او را پیرمردی یافتم كه مشغول تلاوت قرآن بود و اشك از چشمانش بر گونه ها و محاسنش سرازیر بود.
عرض كردم: پدرم و مادرم به فدایت ای فرزند رسول خدا! برای چه به این جا آمدی، و در این بیابان كه هیچ كس در آن یافت نمی شود، چه می كنی؟
فرمود: این نامه های اهل كوفه است كه به من نوشته اند و نمی بینم مگر آن كه همان ها قاتل من هستند. پس اگر چنین كردند، هیچ حرمتی برای خدا نبوده، مگر آن كه دریده باشند و خداوند در برابر این همه بی حرمتی، از آن ها كسی را بر آنان مسلط خواهد كرد كه خوار و ذلیلشان كند... [2] .
زندگی امام حسین علیه السلام بزرگ ترین و بهترین نشانه تجلی آیات قرآن كریم است؛ چرا كه قرآن همراه آن ها و آنان همراه با قرآن بودند و هرگز جدایی بین قرآن و عترت، قابل تصور نیست.
علامه مجلسی رحمه الله می نویسد: از امیرمومنان علی علیه السلام نقل شده كه فرمود: وقتی امام حسین علیه السلام بیمار شد، مادرش فاطمه علیهاالسلام او را نزد پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم برد و عرض كرد: یا رسول الله! دعا كن خداوند به پسرت شفا عنایت فرماید.
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: دخترم! خداوند متعال همان كسی است كه او را به تو هبه كرد و او قادر است كه پسرت را شفا دهد.
در همان وقت جبرئیل نازل شد و عرض كرد: یا محمد! به درستی كه خداوند متعال سوره ای را بر شما نازل نكرده، مگر این كه در آن، حرف «فأ» می باشد. و هر فایی از آفت است؛ جز سوره حمد كه در آن، حرف «فأ» نیامده است.
پس ظرف آبی طلب كن و بر آن چهل مرتبه سوره حمد را بخوان. سپس آن آب را بر حسین بپاش كه خداوند در اثر چنین كاری، به حسین شفا خواهد داد. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم چنین كرد و امام حسین علیه السلام عافیت
یافت. [3] .
[1] فرهنگ جامع سخنان امام حسين عليه السلام، ص 637.
[2] وقائع الطريق من مكه الي كربلا، ج 3، ص 226.
[3] بحارالأنوار، ج 92، ص 261.